The First Day

Deze titel stond als standaard onderwerp toen ik deze pagina aanmaakte, maar ik besefte me des te meer dat deze dagen heel bijzonder waren en de moeite waard om over te schrijven.

5 september 2011

Mijn oudste dochter bladert regelmatig het scrapbook wat haar oma voor haar gemaakt heeft door. Ze geeft vol overgave uitleg aan haar jongere zusje over wie er op de foto's staan en wat ze op dat moment samen beleefden. Naar aanleiding van het fotoboekje van oma vroeg ze of ze de foto's mocht zien van ' toen ze geboren werd'.

Ik herinner het me (uiteraard) nog goed, het was zondag 4 september en ik was 40+3 zwanger. Na 3 ochtenden in het ziekenhuis aan de CTG te hebben gelegen gingen we ook deze keer weer zonder weeën of ontsluiting huiswaarts. De gynaecoloog wilde me na het weekend inleiden, maar omdat de kraamafdeling op maandag al 'vol' zat zou het dinsdag gaan gebeuren. Dit wetende hebben we die zondag nog maar een bezoekje gebracht aan de (aanstaande) opa's en oma's. Mijn ouders woonden het verste weg dus die hadden we voor het laatst bewaard zodat we daar meteen een hapje mee konden eten in de avond.

Ik mocht kiezen wat we zouden eten, en aangezien een aantal bekenden van mij zijn bevallen na het eten van chinees, was mijn keuze snel gemaakt.

Na een heerlijke maaltijd was het tijd om naar huis te gaan, maar voordat we gingen vroeg ik mijn moeder nog even of ze voor de zekerheid de nagellak van mijn tenen wilde halen. Ik had gelezen dat je in het ziekenhuis geen gelakte nagels mocht, omdat ze je lichamelijke conditie middels je nagels in de gaten kunnen houden.

Thuis aangekomen klapte ik mijn laptop nog even open om wat bevallingsverhalen op een van de vele zwangerschapspagina's te lezen, toen ik plots toch dacht dat ik een wee had.

Mijn man was inmiddels naar bed gegaan in de veronderstelling dat hij de volgende ochtend gewoon zou moeten werken. Een goed uur later had ik nog steeds weeën, heel onregelmatig ,maar het waren zeker weeën. Ik besefte dat als ik mijn man wakker zou maken hij de rest van de nacht niet goed meer zou slapen, maar ik kon niet anders dan het met hem delen. Ik ging naar boven om hem mede te delen dat hij waarschijnlijk vakantie zou hebben en probeerde zelf nog wat slaap te pakken. De weeën waren goed op te vangen en eigenlijk helemaal nog niet pijnlijk. Van slapen is het bij mij niet meer gekomen. Ik was te nieuwsgierig of de bevalling door zou zetten.

Aangezien mijn schoonbroer en -zus bij ons in de straat woonden en beloofd hadden voor de hond te zorgen, mocht ik gaan bevallen ben ik 's ochtend rond half 8 onder de douche gaan staan. De weeën werden heftiger en ze kwamen regelmatig en om de 5 minuten.

Mijn man had ondertussen het ziekenhuis gebeld en ondanks dat mijn inleiding een dag uitgesteld was vanwege de drukte mochten we toch meteen komen. Dus we hebben eerst de sleutel bij onze schoonbroer en -zus afgegeven om vervolgens een ritje van 7 minuten naar het ziekenhuis te maken.

De weeën kon ik nog goed opvangen en die rolstoel om naar binnen te komen was voor mijn gevoel ook overbodig. Met af en toe een stop om een wee op te vangen kwam ik in de verloskamer aan. De verloskundige verwelkomde met met de woorden; Ben je komen lopen? en met de blik; als ze nog kan lopen zal er wel niks aan de hand zijn.

Na een inwendig onderzoek bleek dat ik toch al 6 cm ontsluiting had en de koffer die al weken klaar stond uit de auto gehaald mocht worden. Na een uurtje kwam de verloskundige weer eens kijken en bleek dat ik 7 cm ontsluiting had en volgens het protocol moeten dan de vliezen gebroken worden. Ik rekende snel uit dat als ik goed mijn best zou doen ik voor het avond eten weer thuis zou kunnen zijn en in mijn eigen bed kon slapen.

Na het breken van de vliezen kreeg ik een enorme weeënstorm. Helaas waren het beenweeën en kon ik deze moeilijk opvangen. Omdat ook mijn ontsluiting spaak liep werd geadviseerd een ruggenprik te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Deze prik werd gezet op de OK en mijn man mocht niet mee. Dat vond ik geen ramp want ik zou toch binnen een kwartier weer terug zijn. Inmiddels waren de weeën zo heftig dat ik het zetten van de roggeprik maar amper meegekregen heb. Wat ik wel voelde was dat deze alleen mijn rechterkant verdoofde en dat ik nu alleen nog maar pijn aan mijn linkerhelft had. Na wat gerommel aan de 'naald' was het probleem nog niet opgelost, maar het was te druk om hem opnieuw te zetten. Op een gegeven moment had ik toch echt het gevoel te moeten persen en waarschuwde een arts die op zijn beurt de verloskundige erbij riep. 10cm ontsluiting, we gaan terug naar de afdeling. Daar begreep ik van mijn man dat ik meer dan een uur weggeweest was en dat hij bang was dat ik inmiddels al bevallen zou zijn.

Na nog een check van de gynaecoloog werd me verteld dat de baby nog niet goed lag en dat ik op mijn linkerzij moest aan liggen om de baby te laten draaien. Juist, die linkerzij die niet verdoofd werd door de ruggenprik. Ik had echt pijn, ik was aan het ijlen en boos dat ze me zo maar een kwartier pijn lieten lijden. Achteraf gezien was dat ook ruim een uur geweest, maar gelukkig ben ik de andere drie kwartier op een andere planeet geweest.....

Toen ik eindelijk mocht gaan persen was ik zo opgelucht dat de verloskundige nog nooit iemand zo opgewekt had gezien tijdens de persweeën. Door de ruggenprik die voor de helft nog werkte was het moeilijk om goed te persen en had ik na een uur (ook weer volgens protocol) hulp nodig. Er zou 'een beetje meegekund' worden op mijn buik, en de verloskundige zou tegelijk een knip zetten. Ik was er helemaal klaar voor en gaf aan dat er een perswee op komst was. Maar tot mijn grote verbazing was het beetje meedrukken op mijn buik een sprong in de lucht met een elleboog die op mijn buik landde en in combinatie met de knip en mijn persen de baby zowat lanceerde.

Het kon me toen niks schelen, onze eerste dochter was gezond geboren en had meteen een APGAR-score van 10. Het was 17.52 uur dus voor 20.00 uur thuis zijn gingen we redden!!

Mijn man belde trots naar alle opa's en oma's, ooms en tante's en andere belangrijke mensen om te vertellen dat alles goed was gegaan. Ondertussen werd onze dochter gecontroleerd en aangekleed en ik wachtte op de gynaecoloog die me zou komen hechten aangezien de verloskundige niet meer wist welke stukjes aan elkaar moesten.

Helaas was de schade iets groter dan verwacht en werd ik voor de tweede keer die dag naar de OK gereden. Dit keer om onder algehele narcose 'gemaakt' te worden.

Toen ik terug kwam van de recovery waren mijn ouders, schoonouders en broer met zijn vriendin al in het ziekenhuis om onze aanwinst te bewonderen. Op dat moment besefte ik me dat vanaf dan alles anders zou zijn.

To be continued......